اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت خود بر خودانتقادی و اجتناب شناختی-رفتاری در نوجوانان مبتلا به نشانه های افسردگی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر شفقت خود بر خودانتقادی و اجتناب شناختی رفتاری در نوجوانان مبتلا به نشانه های افسردگی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع ‎آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان مبتلا به نشانه های افسردگی که در آموزش و پرورش ناحیه 4 شیراز که در سال 97-98 در مقطع تحصیلی دهم تا دوازدهم در حال تحصیل بودند، بود. از بین این افراد 30 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری آزمایش و گواه گمارده شدند. ابزار مورد استفاده جهت جمع آوری اطلاعات؛ پرسشنامه سطوح خودانتقادی تامپسون و زوراف (۲۰۰۴)، پرسشنامه اجتناب شناختی-رفتاری دابسون و اتنبریت(2004) و پرسشنامه افسردگی بک(1996) بود. گروه آزمایش طی 8 جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت آموزش ذهن مشفق قرار گرفتند. داده‌ها به کمک روش آماری تحلیل کوواریانس چند متغیری و با استفاده از SPSS-20 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چند متغیری نشان داد میانگین نمرات خود انتقادی و اجتناب شناختی-رفتاری در گروه آزمایش در مرحله پس آزمون (0/001≥P و F=99/127) و (0/001≥P و F=23/53) نسبت به گروه گواه تفاوت معنی‏داری داشت. به عبارت دیگر گروه آزمایش نسبت به گروه گواه کاهش معنی داری را در نمرات خودانتقادی و اجتناب شناختی-رفتاری بعد از دریافت آموزش ذهن مشفق نشان دادند. نتیجه گیری: این یافته حاکی از آن است که افزایش شفقت خود موجب کاهش خودانتقادی و اجتناب شناختی-رفتاری در نوجوانان می شود.